Sinan Ünlüsoy*
Günümüzden 5 bin yıl evvel yahut daha kesin bir lisanla konuşmak gerekirse MÖ 3200’de, o vakte kadar gelmiş geçmiş tüm yeniliklerin öncüsü Mezopotamya topraklarında yeni bir bölümün başlangıcını müjdeleyen birtakım değişimler gerçekleşir. Arkeologların bu yıllarda yeni yeni kullanılmaya başlanan, alet ve silah üretiminde en çok aranan hususundan yola çıkarak “Tunç Çağı” ismini verdikleri bu devir, MÖ 3000-1200 yıllarını kapsar. Lakin biz bu yazımızda devrin “İlk Tunç Çağı” olarak isimlendirilen başlangıç evresini ve MÖ 2200 yılına gerçek yaşanan büyük bir kuraklık ile sona eren bin yıllık süreyi mevzu edineceğiz. Pekala, Birinci Tunç Çağı’na damga vuran değişimler neler ve yaşanan kuraklık periyodu bunları nasıl etkiledi?
İlk Tunç Çağı’nın başlangıcı Mezopotamya, Mısır ve Hindistan üzere Doğu’nun kadim coğrafyalarında tıpkı anda ortaya çıkmaya başlayan devlet örgütlenmeleri, yazının ortaya çıkışı, çok sınıflı toplum yapısı ve kentleşme ile kendisini gösterir. Kelam konusu bölgelerin ortak özelliği Fırat, Dicle, Nil ve İndus üzere geçtikleri geniş ovaları taşkınlarla sulama özelliğine sahip ırmakların varlığıdır. Bu ırmaklar taşkın devirlerinde bıraktıkları mineral ve organik istikametten güçlü alüvyonlar sayesinde yüksek verimli ova tarımına uygun doğal ortamlar yarattı. Birinci Tunç Çağı’nın çabucak öncesinde, MÖ 4’üncü binyıldan itibaren toprağın sabanla işlenmeye başlanması, sulama kanallarının yaygınlaşması üzere yenilikler ziraî verimliliği giderek artırdı. İnsan artık gereksinimi olanından fazlasını üretebiliyordu. Kan bağına dayanan aşiret tipi örgütlenme üslubu yavaş yavaş üretim fazlası artı paha çeşitli formüllerle ele geçiren ve bunu kendi çıkarları için kullanmaya başlayan belli bir azınlığın hükümran olduğu, ismine devlet diyeceğimiz sömürüye dayanan bir politik örgütlenmeye evrilmeye başlamıştı. Bu sistemde yöneticiler üretim fazlasını elde ediyor, depoluyor ve üretenlere lakin ihtiyaçları kadarını geri veriyordu. Kelam konusu yöneticiler edindikleri bu politik ayrıcalığı, sistemli ordular kurarak bir yandan zorbalıkla başka yandan da anıtsal, dini ve kamusal yapılar inşa edip hayranlık uyandırarak muhafazayı başarıyorlardı. Gelişen tarım üretimi daha fazla insanı besleyebilecek kapasiteye ulaştığından nüfus artışı da tetiklenmişti. Artan nüfus yüzünden yerleşimler büyüyor, kentleşiyordu.
UZMAN SINIFLARIN ORTAYA ÇIKIŞI
Tabii erken devlet tipi örgütlenme biçiminin doğuşunu ve kentleşmeyi yalnızca ziraî üretimle açıklamak hakikat olmaz. Yeniden Birinci Tunç Çağı’nın başında gerçekleşen bir dizi teknolojik gelişme yeni yeni oluşmaya başlayan kentlerde uzman sınıfların ortaya çıkmasına ve münasebetiyle toplumun daha karmaşık bir yapıya bürünmesine yol açmıştı. Hali hazırda MÖ 4’üncü binyılda bilhassa silah ve alet üretimi için ağırlaşan bakır üretimi ve işlenmesi tarım dışı uzmanların ortaya çıkmasına neden olmuştu: Uzman madenciler ve zanaatkarlar.
Bakır ile kalay madenlerinin alaşımı bir metal olan tunç bu periyotta keşfedildi. Bakırdan hem daha sağlam hem de daha keskin olan tunç bilhassa nizamlı ordularını oluşturan ve bölgelerini savaş yoluyla genişletmeye çalışan yöneticilerin ağır bir biçimde talep ettiği bir eser olmaya başladı. Bakır, evvelce ham olarak elde ediliyor ve şekillendiriliyordu. Bakırı ergitip kalıplara dökerek istenilen hali verebilmenin keşfedilmesi ve bu yolla da öteki madenlerle alaşımının yapılması metal aletlerin üretiminde bir çığır açtı. Artık bir yandan çok sayıda seri bir biçimde metal üretimi gerçekleştirilirken öbür yandan da üretimde çeşitlilik çoğalıyordu. Tunçtan yapılma kazma ve orakların yanı sıra örs, çekiç, makas, törpü ve eğe üzere aletler de üretilmeye başlanmıştı. Alet üretimi epeyce karmaşık bir hal almıştı. Bu durum birçok alanda uzmanlık gerektiriyor ve öteki zanaat tekniklerinin de ortaya çıkmasına yol açıyordu. Buna bağlı olarak Mezopotamya’da seri bir halde çanak çömlek üretimini mümkün kılan çömlekçi çarkı keşfedildi ve kısa müddet içerisinde tüm komşu bölgelere yayıldı. Özcesi madenci ve metal ustalarına, dülgerler, çömlekçiler, dokumacılar üzere farklı uzman meslek kümeleri eklendi.
Özellikle metal üretimindeki çeşitlilik ve uzmanlaşma toplumun giderek daha karmaşık bir yapı almasını, yazının, bürokrasinin ve merkezi bir formda organize edilen bölgelerarası ticaret alakalarının de gelişmesine yol açtı. Mezopotamya ve Mısır üzere merkezler bu yeni üretim stilinin gerekli kıldığı hammadde kaynaklarından hem mahrum hem de uzak bir pozisyondaydılar. Giderek artan kentli nüfusun, zanaatkârların ve saray yöneticilerinin en çok gereksinim duyduğu hammaddeler ortasında tunç imali için gerekli olan bakır ve kalay bulunmaktaydı. Kıbrıs, Anadolu ve Umman toprakları bakır, altın ve gümüş açısından zenginken en yakın kalay kaynakları Afganistan ve Orta Asya’da bulunmaktaydı. Farklı bölgelerden sağlanan farklı kalitede hammaddelere olan ihtiyaç ticaretin ve değiş tokuş düzeneğinin niteliğini değiştirdi. Artık daha organize bir formda işleyen ticaret bağlantıları kar-zarar maliyeti ve malın kalitesine nazaran belirlenmeye başlanmıştı. Kolay toplumlarda gördüğümüz keyfe dayalı değiş tokuş sistemlerinin yerini malın bedelinin ve fiyatının belirlendiği bir ticaret sistemi almıştı. Birtakım metaller ve bilhassa gümüş, standart değişim kıymeti (piyasa değeri) ve sermaye niteliği kazanmıştı. Bu duruma yol açan etmen sadece yeni ortaya çıkan saray soylularının gereksinimleri değildi. Zanaatkarlar harcadıkları emeğin şuuruna varıyor, nitelik ve nicelik bakımından muadil eserlerle değiştirmek istiyorlardı. Bu periyotta Anadolu, Kıbrıs ve Kafkas kökenli bakır, Orta Asya’dan elde edilen kalay ve Mezopotamya dokumaları eski dünyanın en ücra köşelerine yayıldı. Böylece Mezopotamya ve Mısır üzere merkezler vaktin taşrası olarak nitelendirebileceğimiz Anadolu, Kıbrıs, Kafkaslar, Girit, Ege adaları üzere bölgelerle hem deniz hem kara yolu ile ağır bir ticaret alakası içerisine girdiler.
(Numrich et al. Fig. 12)
Çeşitli bölgelerden gelen hammaddelerin ve eserlerin piyasa kıymetlerinin global manada belirlenmesi sayesinde benzeri malların üretim ve tüketimi birbirlerinden çok farklı uzak coğrafyalara yayılmıştır. Bu durum kendisini en açık halde yönetici soylular ortasında değiş tokuşu yapılan ve ticareti doruk noktasına ulaşan periyodun itibar objelerinin dağılımında gösterir. Birinci Tunç Çağı’nın başlarında taşrada eşitlikçi bir toplum yapısı hakimken MÖ 2500’lerden itibaren durum değişir. Kolay tek tip mimari tertibe sahip küçük çaplı yerleşimler yerini etrafları güçlü surlarla çevrili merkezinde başkalarından çok daha büyük yapıların yer aldığı yerleşmelere bırakır. Bunlar Mezopotamya’dakiler üzere kentsel boyutlarda değildir. Lakin mimaride ve ele geçen arkeolojik buluntularda artık keskin bir toplumsal eşitsizliğin varlığı açıkça gözlemlenmektedir. Yerleşme içinde seçkin bir sınıfın daha büyük meskenlerde yaşadığı bir kale ve halkın geri kalanının yaşadığı aşağı yerleşmeler ortaya çıkar. Aşikâr ki memleketler arası ticaretin denetimini ele geçiren birtakım bireyler bu sayede politik gücü elde ederek kendilerini toplum içerisinde daha ayrıcalıklı bir pozisyona getirmeye başarmışlardır.
Türkiye’de bu tıp yerleşimlere en hoş örnek Troya’nın II. yapı katıdır. Burada yönetici sınıfa ilişkin yapılarda çok sayıda altın, gümüş ve tunçtan yapılma Mezopotamya, Mısır, Kafkasya kökenli yüksek kaliteli itibar objeleri ele geçmiştir. Hem stilistik hem de hammadde açısından neredeyse tıpatıp emsal objeler Orta Anadolu’da bulunan Kültepe, Eskiyapar, Alaca Höyük, Horoztepe üzere Troya II devri ile çağdaş yerleşmelerde de bulunmuştur. Bu yerleşmelerin en değerli özelliği Anadolu’nun varlıklı bakır, gümüş ve altın kaynaklarına olan yakınlıklarıdır.
Çok yakın bir vakitte Alman ve Avusturyalı bilim insanları tarafından Troya ile Kuzey Ege’de yer alan Limni adasındaki Poliochni yerleşmesinde ele geçen altın eserler üzerinde izotop tahlilleri yapıldı. Görüldü ki bu eserler Mezopotamya’da bulunan Ur (Irak) ve Ebla (Suriye) yerleşmelerinden bilinen seçkin sınıflara ilişkin mezarlarda açığa çıkarılan altın eserler ile tıpatıp birebir kaynaktan geliyor. Bunun da ötesinde yapıtların üretim teknolojisi üzerinde yapılan stilistik tahliller bunların tek bir atölyede seri bir halde üretildiklerini gösteriyor. Bulgaristan, Gürcistan ve Ermenistan’da bulunan eserler üzerinde ileride yapılacak kimi tahlillerin de benzeri sonuçlar vereceği düşünülmekte.
KURAKLIK DEVRİ VE BİRİNCİ TUNÇ ÇAĞI’NIN ÇÖKÜŞÜ
Tüm bu datalar Birinci Tunç Çağı dünyasının ulaştığı globalliğin boyutlarını göz önüne sermektedir. Lakin, MÖ 2500’lerde ortaya çıkmaya başlayan bu durum çok uzun sürmeyecek ve tam doruk noktasına ulaştığında yaklaşık MÖ 2200’de ani bir çöküşe uğrayacaktır. Tam da bu tarihte, Sümer kent devletlerini yıktıktan sonra savaş yolu ile yürüttükleri acımasız ve yayılmacı siyaset ile Mezopotamya’nın birinci imparatorluğunu kuran Akadlar büyük bir yıkıma uğrarlar. Neredeyse tüm Akad kentleri terk edilir. Mısır’daki o ünlü piramitleri inşa eden eski krallık hanedanlığının da akıbeti benzeri olur. Eski Mısır kaynakları bu devirde yağış azlığı nedeniyle Nil Nehri’nin suyunun azalmasından ve sonuçta meydana gelen fecî boyutlarda bir kıtlıktan bahseder. Teknoloji, sanat ve mimari üzere alanlarda Mezopotamya ve Mısır’daki çağdaşlarından hiçbir halde geri kalmayan İndus Vadisi Harappa Uygarlığı da tekrar bu periyotta ani bir biçimde siyasi ve ekonomik bakımdan büsbütün çöker. Kelam konusu çöküş yalnızca merkezi uygarlıklarla kalmaz. Troya’da seçkinlerin yaşadığı kale yerleşimi çok büyük bir yangın sonucu
tamamen yıkılır. Yangın öylesine ani, büyük ve tesirlidir ki seçkinler yıllardır biriktirdikleri altın ve öbür bedelli unsurlardan yapılma hazinelerini yanlarına alamadan kenti terk ederler. Kelam konusu hazineler binlerce yıl sonra Alman kaşif Schliemann tarafından Troya’nın yıkıntıları ortasından çıkartılacak ve dünyanın çeşitli kentlerindeki müzelere dağılacaktır.
Benzer yangın ve yıkımlar Troya ile çağdaş Anadolu, Kıbrıs ve Yunanistan’daki küçük çaplı yerleşmelerde gözlemlenmiştir. Buralara gelen tüm Mezopotamya, Mısır ve Orta Asya kökenli malların akışı aniden kesintiye uğrar. Troya’daki kalenin içinde yer alan seçkinlere ilişkin anıtsal yapıların yerini epey süratli ve özensiz bir halde inşa edilmiş küçük yapılar alır. Artık kale içinde az sayıda aşikâr bir seçkin sınıf değil çok daha makus şartlarda yaşayan kalabalık bir insan topluluğu bulunmaktadır!
Arkeologlar uzun yıllardır çok açık bir formda kendisini gösteren bu ani global çöküşün nedenleri üzerine baş yormaktadır. Son 30 yıl içerisinde eski iklim ve etraf şartlarını anlamaya yönelik çok sayıda bilimsel araştırma gerçekleştirilmiştir. Bu araştırmalar sonucunda dünyanın çeşitli bölgelerinde bulunan mağara, göl, buzul ve deniz çökeltileri ile yaşlı ağaç halkalarından elde edilen datalar MÖ 2200’de yağışlarda kısa periyodik ama ani bir azalmanın yol açtığı kuraklık devrine işaret eder. Kuraklık periyodunun ise ne kadar sürdüğü tam olarak bilinmemektedir. Kısa mühletten kasıt 3 ila 10 yıl ortası olabilir ve her yerde birebir şiddette gerçekleşmemiştir. Tekrar de yaşanan bu kuraklık Mısır, Mezopotamya ve Hindistan üzere ırmaklardan beslenen tarım ile büyük çaplı nüfuslarını beslemek zorunda olan uygarlıkları derinden sarsmıştır.
Peki, yaşanan bu kuraklık güçlü ordulara, silahlara, son derece faal bir hiyerarşik idare sistemine, uzman zanaatkârlara ve organize bir global ticaret ağına sahip uygarlıkların çöküşünü açıklamada tek başına kâfi midir? Akad İmparatorluğu bu devirde 30 bin kilometre karelik bir alana yayılan ve bu alan içerisinde ordularını son derece aktif bir formda mobilize edebilirken -hem de yüzyılı aşkın bir süre- son yılların moda tabiriyle “sürdürülebilir” bir sistem yaratabilmişken nasıl oldu da bu kadar kısa bir müddet içerisinde birdenbire çöküverdi? Bu soruyu yanıtlayabilmemiz için biraz da toplumsal bilimlerden yardım almamız gerekiyor.
Bu alanda yapılan uzun vadeli tarihî tahliller bilhassa zorbalık, savaş, sömürü ve eşitsizliğe dayalı sistemlerin ne kadar güçlü görünürlerse görünsünler aslında epeyce kırılgan bir yapıya sahip olduklarını gösterir. Gerek iklimsel gerek öteki etmenler olsun kriz periyotlarında bilhassa merkezin taşraya, taşranın da merkeze orantısız bir biçimde bağlı olduğu durumlarda gerçekleşen en ufak bir aksaklık tüm sistemin çökmesine yol açar. Değişen iklim koşulları, bölgesini genişletmek isteyen küçük çaplı zorba mahallî bir yöneticinin hırsından kaynaklı mahallî bir çatışma yahut rekabete dayalı iç huzursuzluklar sistemin işleyişini birdenbire bozan derin yaralar açabilir. Bu, her şartta büyük problemlere neden olur. Hakikaten Birinci Tunç Çağı global dünyası da kısa vadeli de olsa yaşanan kuraklık sonucunda çöküşe uğramıştır. Merkezin çökmesi taşrayı da etkilemiş burada bulunanlar artık ellerindeki kısıtlı mallarla ticaret yapmak yerine onlara sahip olmak gayesiyle kitlesel göç hareketlerine yönelmiş olabilirler. Hakikaten misal bir çöküş kıssası yaklaşık bin yıl sonra MÖ 1200’de gerçekleşen kitlesel göç hareketleri sonucunda Son Tunç Çağı uygarlıklarının yok olmasına yol açacaktır. Bu periyotta Ege’de güçlü bir uygarlık kuran Mikenler, Anadolu’da Hititler ve Mısır Uygarlığı denizden ve karadan gelen muhtemelen açlıktan kendilerine yeni yerler bulmaya çalışan yığınlar altında ezilirler. Geç Tunç Çağı da tıpkı birincisinde olduğu üzere zorbaların, savaşların ve eşitsizliğin çağıdır. Günümüzde yaşanan ani iklim değişikliği de misal göç dalgalarına ve çatışmalara neden olmaktadır. Yoksa tarih tekerrürden mi ibarettir?
*Yaşar Üniversitesi, Turizm Rehberliği Kısmı Doç. Dr.
